Vijf dingen die Ik heb geleerd in de negen maanden sinds mijn vriend stierf per ongeluk en tragisch op 31, door Bryony King. – Leven. Dood. Wat.

1. Verdriet is waarschijnlijk het ergste gevoel in de wereld. Het verduistert hartzeer, hoewel ik daar ook mee te maken heb. Verdriet verteert alles. Het is fysiek, hoewel iedereen rouwt op zijn eigen manier. Ik kon lange tijd niet uit bed komen of werken. Dit is een terminale ziekte waar ik mee zal leven tot de dag dat ik sterf. Elke dag wakker worden zonder dat hij in de wereld is, laat me echt hol voelen. Ik probeer er niet te diep over na te denken.

2. Tijd verliest zijn betekenis. Ik denk dat ik twee levens had, het leven dat ik voor dit alles leefde, het leven waarin ik een toekomst met hem had, en dit nieuwe, onbekende waarin ik gedwongen ben. Ik herken mezelf niet op foto ‘ s van vroeger. Ik relateer alles aan hoe lang het was voordat hij stierf, of hoe lang het geleden is. Het is bijna een jaar geleden en die tijd lijkt zowel schrikbarend snel als pijnlijk langzaam te gaan.

3. Toen Jason stierf, ging een deel van mij met hem mee. De delen van mij die onzeker waren over mezelf, besluiteloos, aarzelend, angstig – ze stierven met hem. Hij liet me dit ongelooflijke geschenk van vertrouwen en vrije geest achter dat zich manifesteert door zo diep geliefd te zijn. Ik heb nog nooit zoiets gevoeld. Ik zal hem daarvoor onder andere altijd dankbaar zijn.

4. Relaties zullen veranderen. Situaties als deze laten je echt zien op wie je kunt rekenen. Ik heb berichten en steun gehad van mensen die ik nooit had verwacht, mensen reiken naar mij die ik in jaren niet heb gesproken, sommige heb ik zelfs nog nooit ontmoet en sommige van de mensen waarvan ik het verwachtte, kwamen tekort. Ik neem het ze niet kwalijk. Mensen weten niet altijd wat ze moeten doen in deze situaties. Ze weten dat niets wat ze zeggen jouw gevoelens kan veranderen. Soms is het fijn om te weten dat mensen aan je denken. Ik heb geluk gehad met zulke geweldige mensen in mijn leven die me bezig hebben gehouden in bijna al mijn vrije tijd, en ik denk niet dat ik zou hebben overleefd zonder hen.

5. Ik heb dit gevoel van urgentie gevoeld sinds hij stierf. Hij was zo ‘ n zorgeloos mens – gek, spontaan en heerlijk onvoorspelbaar, maar zou alles voor iedereen gedaan hebben. Ik heb geprobeerd die mentaliteit te erven in mijn benadering van het leven nu. Hoe moeilijk het ook is om de wereld onder ogen te zien, hoezeer het mijn hart doet pijn tot in het diepst van mijn ziel om te denken hoe hij hier met mij zou moeten zijn om al deze dingen te doen, ik moet ze blijven doen en zoveel mogelijk herinneringen maken als ik kan. Ik leef nu voor hem, net zoals voor mij.